ตอนนี้เธอกลายเป็นบุคคลที่สามที่ทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขา แม้ว่าจะไม่มีเธอ Meng Ziting และ Xi Jinchen ก็อาจไม่มีอะไรทำ อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ที่น่าอับอายนี้ทำให้เธอค่อนข้างอึดอัด
…[详细]
ซีจินเฉินดูเหมือนกังวลว่าเธอจะคิดมากเกินไป จากนั้นจึงกล่าวเสริม: ฉันชอบมันมาก
เขาอดหัวเราะไม่ได้เมื่อมองดูน่ารักและไร้เดียงสาของเธอ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความรักอันลึกซึ้ง
“บอกฉันว่าฉันควรทำอย่างไร” เธอโยนคำถามให้เขา
- · เมื่อเวลา สถานที่ และผู้คนเอื้ออำนวย แรงกระตุ้นนี้ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น เธอลังเล ยืนเขย่งปลายเท้าแล้วกดจูบที่ริมฝีปากของเขา
- · เย่ชิงซินกระพริบตาขณะที่ถูกเขาจับไว้ จากนั้นจึงยิ้มเล็กน้อย ประโยคนี้จะน่ารำคาญกว่าข้อเสนอได้อย่างไร?
- · “อะไรสักอย่าง” เขาตอบเธอสั้นๆ จากนั้นมองดูคนข้างๆ ต่อไป และสะกิดหลังมือของเธอเพื่อส่งสัญญาณให้เธอพูด
- · เธอไอเล็กน้อย พยายามควบคุมอารมณ์ให้สงบ และตอบคำถามของเขาอย่างจริงจัง: โพรวองซ์มีคฤหาสน์ดอกลาเวนเดอร์ที่สวยที่สุดในโลก โดยมีดอกลาเวนเดอร์สีม่วงเชื่อมระหว่างท้องฟ้ากับท้องฟ้า สีของท้องฟ้าและพื้นโลกเป็นโครงร่างที่สำคัญที่สุด สถานที่โรแมนติกที่สุดในโลก ผสมผสานกันได้อย่างลงตัวที่สุด ลองคิดดู การจัดงานแต่งงานในสถานที่ดังกล่าวน่าจะเป็นความปรารถนาชั่วชีวิตของสาวๆ ทุกคน อย่างไรก็ตาม ฉันไม่คิดว่าฉันจะจัดงานแต่งงานในสถานที่ที่สวยงามเช่นนี้”
- · เธอกัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวดบีบหัวใจ ก้มหน้าลง แล้วบอกตัวเองว่าไม่มีอะไร แค่เธอตกหลุมรักเท่านั้นที่จบลงอย่างไร้สาเหตุ เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง มีรอยยิ้มอ่อนโยนที่ทุกคนคุ้นเคยบนใบหน้าของเธออีกครั้ง: จินเฉิน เธอเริ่มทักทายเขา ละสายตาของเขาที่จ้องมองไปที่บุคคลอื่น จากนั้นเธอก็พยักหน้าอย่างสุภาพต่อบุคคลนั้น เขาหันศีรษะแล้วถามเขาด้วยรอยยิ้มว่า “วันนี้ทำไมคุณถึงมีเวลามาที่นี่?”
- · เย่ชิงซินรู้สึกเขินอายและรู้สึกละอายใจ
- · สิ่งที่ซีจินเฉินพูดนั้นไม่ได้ไร้เหตุผล แต่เป็นเพียงความรักที่ไม่สมหวังของคนๆ หนึ่งเท่านั้น หากเขาปฏิบัติต่อทุกคนที่ชอบเขาอย่างจริงจังแล้วให้คำอธิบายที่ดีแก่พวกเขา เขาจะกลายเป็นคู่รักยอดนิยมอย่างแท้จริง
- · “อะไรสักอย่าง” เขาตอบเธอสั้นๆ จากนั้นมองดูคนข้างๆ ต่อไป และสะกิดหลังมือของเธอเพื่อส่งสัญญาณให้เธอพูด
- · ซีจินเฉินเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ บนใบหน้าของเมิ่งจื่อถิงในลักษณะเดียวกัน หรือเขาเห็นการเปลี่ยนแปลงแต่แสร้งทำเป็นไม่เห็น?
- · เธอมองเขาอย่างประหม่าหลังจากถาม แต่เขาก็แค่มองเธอเฉยๆ จากนั้นผลักเธอออกไป ยืนขึ้นแล้วเดินไปที่ประตู
- · เธอมองเขาด้วยความขยะแขยง “เธอยังต้องถามอีกเหรอ?” หลังจากนั้นเธอก็ยื่นมือออกมาลูบใบหน้าหล่อเหลาของเขาอย่างแรง “มันเป็นความผิดของคุณทั้งหมด ทำไมคุณถึงไปยั่วยุคนอื่นและทำให้ฉันรู้สึกเขินอายขนาดนี้” !
- · หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็ทิ้งเธอไว้อย่างเก๋ไก๋ เย่ชิงซินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงไล่ตามเขาไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
- · “ทำไมล่ะ” เขาถาม
- · “ทำไมล่ะ” เขาถาม
